یک سرمایه ناشناخته

سادگى است اگر کسى تنها با یک «نگاه» و «لبخند» و اظهار دوستى به «دام» بیفتد و خود را ارزان بفروشد.
گاهى پشت نگاه‏هاى مسموم و محبّت‏هاى فریبا، درّه هولناکى و شب تیره‏اى و بدبختى هول انگیزى نهفته است و جز با «بصیرت»، نمى‏توان آن سوى افق‏هاى غبارآلود را دید.
ما بیش از هر چیز در زندگى، نیازمند «چراغ ایمان» و «عصاى پروا» و «سپر خودسازى» هستیم، تا بتوانیم از پیچ و خم راه‏هاى زندگى به سلامت بگذریم و در کام بدبختى و دام فساد، گرفتار نشویم.
«تجربه»، مى‏تواند چراغ راهمان باشد و آینه زلالى که بسیارى از حقیقت‏ها را مى‏توانیم در آن ببینیم.
بارى! هرچند زمینه‏هاى رشد و تعالى، امکانات تزکیه و تهذیب، مراکز ارشاد و هدایت، انسان‏هاى دلسوز و متعهّد و برنامه‏هاى مفید و سازنده در پیرامون ما فراوان است و مى‏توانند - اگر بخواهیم - ما را به «گوهر عفاف» و «صدف پاکى» برسانند، ولى بیش از اینها، جاذبه‏هاى «گناه» وسوسه‏انگیزان و دام‏هاى اغواگر و آنتن‏هاى فریب و فیلم‏هاى دجّال‏گونه و فریبندگى‏هاى آزادى و بى‏قیدى و خدافراموشى و در نتیجه، «خودفراموشى» وجود دارد و ما هر لحظه، بر سر دو راهىِ «فسق» و «فلاح» ایستاده‏ایم، و در اندیشه انتخاب و گاهى تردید در گزینش!

و دریغ بر آن‏که ارزش «گوهر پاکى» را نشناسد و بدى را انتخاب کند!
آیا تاکنون دیده‏اید که باغبانى دور باغ خود حصار و پرچین نکشد و به نام «آزادى»، بوستان خود را در معرض تاراج دیگران قرار دهد؟
اگر باغبانى، سرمایه عمرش را که در «محصول باغ» خلاصه مى‏شود، محافظت کند، کسى او را بر این حدّ و حریم و حفاظ نهادن سرزنش نمى‏کند؛ بلکه جاى آفرین است. هیچ کس هم به نام «آزادى»، دیوار خانه خود را برنمى‏دارد و شب‏ها درِ حیاطش را باز نمى‏گذارد؛ چون ممکن است دزدى رخنه کند و اموالش را به یغما برد.
صاحبان گنج و گوهر نیز، جواهرات خود را در معرض رهگذران نمى‏گذارند تا بدرخشد و جلوه کند و چشم و دل برباید، بى‏آن‏که حفاظى براى ایمنى‏اش قرار دهند؛ چون ممکن است خود جواهر ربوده شود.
خیلى دور نشویم. روش خردمندانه این است که هر چیزى قیمتى‏تر باشد، درصد مراقبت از آن بالاتر مى‏رود و هرچه نفیس‏تر باشد، بیم ربودنش و خوف غارتش بیشتر است؛ بنابراین، مواظبت از آن، لازم‏تر

نوشته ای از : جواد محدثی